پیروزی کارگران بنادر آمریکا، پیروزی کارگران جهان است

کارگران بنادر شرق آمریکا در روز سه شنبه ۱۰ مهر ۱۴۰۳ (۱ اکتبر ۲۰۲۴) پس از شکست مذاکرات اتحادیه کارگران دریائی بین‌المللی ILA)) با اتحادیه شرکت‌های دریائی ایالات متحده آمریکا (USMX) دست به اعتصاب زدند. در ابتدا ۴۵ هزار کارگر در اعتصاب شرکت کردند که در ادامه آن هزاران کارگر دیگر به آنها پیوستند. این اعتصابات از بندر مِین تا بنادر تگزاس (۳۶ بندر) را پوشش می‌داد. در برخی از بنادر کارگران به تظاهرات رو آوردند و شعار “بدون قرارداد منصفانه، هیچ کاری انجام نخواهد شد” را حمل نمودند. فدراسیون اتحادیه‌های کارگری بخش حمل و نقل آمریکا (TTD) نیز از این مبارزات کارگری پشتیبانی کرد. این فدراسیون در بیانیه خود چنین نوشت: «باید روشن کنیم: در شرایطی که خسارات به مردم و زنجیره تامین ملی به بیشترین حد ممکن رسیده است؛ این کارفرمایان هستند، نه کارگران، که از مسئولیت خود شانه خالی کرده‌اند و مذاکرات را به آخرین لحظه موکول کرده‌اند.  USMX تلاش می‌کند تقصیر را بر گردن کارگران خط مقدم بگذارد که زنجیره تأمین ما را به حرکت در‌می‌آورند، در واقع این کارفرمایان هستند که مقصر هستند.»

علت این اعتصاب بزرگ و تاریخی، مزد اندکی بود که در ازاء کار طاقت فرسا به کارگران پرداخت می‌شد، در حالی که از قبل استثمار آنها، شرکت‌های  بزرگ حمل و نقل میلیاردها دلار سود نصیب‌شان می‌گردید.

زمینه دیگر این مبارزه، اتوماتیک کردن ابزار کار در بنادر است. کار فرمایان بر خلاف مصوبات قرار داد قبلی، تا کنون در برخی اسکله‌ها جرثقیل‌های روبوتری به کار انداخته‌اند که باعث بیکاری جمعی کارگران در این بنادر گشته است. کارگران خواهان برچیده شدن این دستگاه‌ها بودند و علیه آن مبارزه می‌کردند.

اتحادیه کارفرمایان که از دامنه اعتصاب و گسترش آن به وحشت افتاده بود، علیه اتحادیه کارگران دریائی بین‌المللی ILA)) به هیئت ملی روابط کار (NLRB)شکایت کرد و مدعی شد که اتحادیه کارگری پروسه مذاکره را قطع کرده است. اتحادیه کارگری نیز USMX را به ارائه اندک افزایش دستمزد کارگران و ساختن غیر قانونی اتوماسیون‌ در بنادر متهم نمود.

بر مبنای تحلیل کارشناسان، اعتصابات کارگران روزانه حدود ۵ میلیارد دلار به اقتصاد آمریکا زیان وارد می‌کند.

قرارداد قبلی این کارگران که بر مبنای آن دستمزد هر کارگر برای پائین‌ترین سطح کاری ۲۰ دلار و برای سطوح بالاتر تا ۳۹ دلار تعیین گردیده بود، در ۳۱ سپتامبر ۲۰۲۴ منقضی شده بود.

کارگران خواهان اضافه دستمزد  ۷۷ درصدی با قرار داد شش ساله بودند ولی کارفرمایان اضافه مزد ۵۰ درصدی را قبول کرده بودند.

این اعتصابات در لحظه بسیار حساسی به لحاظ شرایط اقتصادی و سیاسی آمریکا به وقوع پیوست:

توفان هلن خسارات بسیار به اقتصاد آمریکا وارد کرده بود

پرداخت‌های بالای آمریکا به اسرائیل و اوکراین و از نفس افتادگی اقتصاد آمریکا در این زمینه

فصل اوج حمل و نقل و ضرورت امنیت کاری و ترافیکی در این زمینه

نزدیکی انتخابات آمریکا

و خسارات هنگفتی که این اعتصاب کارگران بر اقتصاد آمریکا وارد می‌کرد

همه این شرایط باعث گردید که کارگران در مبارزه علیه کارفرمایان از موضع قدرت حرکت کنند. آنها در اتحاد و همبستگی توانستند با تضمین ۶۲ درصد اضافه دستمزد و باز بودن بحث در مورد کنار زدن ابزار اتوماتیک از پروسه کار، به پیروزی بزرگی نائل آیند. کارگران اعتصابی از پنجشنبه ۳ اکتبر پس از رسیدن به یک پیروزی بزرگ علیه کارفرمایان، یعنی افزایش متوسط دسمتزد از ۳۹ دلار به ۶۳ دلار، مجددا کار را شروع کردند. اتحادیه کارگران و کارفرمایان برای معضل اتوماسیون در ۱۵ ژانویه ۲۰۲۵ مجدداً مذاکره را آغاز خواهند کرد.

پیروزی مبارزات کارگران بنادر در آمریکا به تنش مبارزاتی کارگران شرکت هواپیما سازی بوئینگ، ۱۰ هزار کارکن و خدمه اعتصابی هتل‌های آمریکا، و جنبش اعتراضی جوانان انجامید. در این جو مبارزاتی، هزاران جوان آمریکائی در ۵ اکتبر با شعار: «جمهوری‌مان را نجات دهید» و «برابری، دمکراسی و انقلاب» تظاهرات و راه پیمائی خود را در برخی شهرهای آمریکا سازمان دادند و برگزار نمودند. «خواست این اعتراضات کاهش بودجه نظامی و اعطای اعتبار مالی به بانک‌ها و از سوی دیگر پشتیبانی مالی از مدارس، بیکاران و بازنشستگان است». (DW)

جنبش کارگران بنادر آمریکا در تشدید مبارزات طبقاتی بخش‌های دیگر کارگری در سطح بین‌المللی نیز تأثیر گسترده‌ای داشته است.

طبقه کارگر، یک طبقه جهانی‌ست. مرگ یک کارگر در هر جای دنیا، مرگ یک کارگر جهانی است و پیروزی مبارزات یک بخش از طبقه کارگر، پیروزی کل طبقه کارگر علیه سرمایه‌داری‌ست.

سرمایه‌داران آمریکا بزرگترین دولت فاشیستی بین‌المللی و حامی داخلی خود را دارند. با این وجود مبارزه ده‌ها هزار کارگر بنادر به کسب پیروزی در مبارزاتشان انجامید. این واقعه بار دیگر اهمیت  وجود یک مرکز سازماندهی و اتحاد طبقاتی را در مبارزه علیه سرمایه‌داران به روشنی برجسته می‌سازد.

اتحادیهILA  یک اتحادیه کارگری‌ست ولی انقلابی نیست. با این وجود بر اثر فشار از پائین توانست آوانس‌های خوبی از بورژوازی حاکم کسب کند.

کارگران به اتحادیه‌ای محتاجند که بر رأس آن نماینده واقعی کارگران باشند. در آن صورت پیروز‌ها عظیم و تخریب انقلابی بی مثال خواهد بود.

نظم کمونیستی

۲۴ مهر ۱۴۰۳